[Training Sinbai] A new Adventure

Ze was doodmoe, maar ze was nieuwsgierig naar wat Bryan zag. Ze was hier nog nooit geweest, maar het natuurgeweld trok haar. Ze deed voorzichtig, en paste op de natte stenen. Ze wierp snel een blik naar beneden en trok haar wenkbrauwen op. Ze snapte niet waarom Bryan haar hier mee naartoe had genomen. Het was een gevaarlijke rivier inderdaad, maar dacht hij nou echt dat ze hierin zou vallen? Het zou niet moeilijk zijn voor een mens, maar zij was een Shapeshifter. Haar gevoel voor balans was beter dan dat van normale mensen, net als haar andere zintuigen.
Het was echter juist het feit dat ze een vormveranderaar was dat haar in de problemen bracht. Ze wilde net teruglopen toen ze een pijnscheut door haar borst voelde trekken. Haar lichaam wilde shiften, maar zij wilde dat niet. Ze verzette zich ertegen, maar ze was al vermoeid.
Net toen ze stevig wilde gaan staan besefte ze dat het onmogelijk was om op deze gladde stenen stevig te staan. In plaats van naar voren te leunen en naar het gras te grijpen wilde haar hoofd opeens dienst weigeren. Ze deed een stap naar achteren en voelde dat ze haar voet in het niets neerzette. Sinbai wilde nog naar voor leunen, maar het was te laat. Ze gleed van de rots af, richting de rivier die met ongelooflijke snelheid onder haar stroomde, hongerig naar een prooi.

Het leek allemaal wel vertraagd te gebeuren. Bryan zag hoe ze viel en stak zijn arm nog uit om haar val te voorkomen maar miste haar net. Sinbai sloeg met haar hoofd hard tegen de rotsen aan en haalde de binnenkant van haar arm open toen ze een rotsblok die een beetje uitstak vastgreep. "Hou vol!" schreeuwde Bryan. Als wolf zou hij haar nooit hebben kunnen bereiken, dus probeerde hij haar hand vast te grijpen. Sinbai was echter duizelig van de klap tegen de rotswand en dreigde haar greep om de rots was niet stevig genoeg. Als in een vertraagde film zag Bryan hoe haar hand grip verloor en ze naar beneden stortte en in het water terechtkwam. Een gil galmde flauw naar omhoog voor de plons volgde.

Bryan dacht niet meer na, en shifte terwijl hij het water in sprong. Zelfs als wolf was de stroming erg sterk maar het was te doen. Bryan dook in paniek het water in en vond Sinbai meteen. Met haar ogen gesloten en haar mond halfopen, terwijl kleine luchtbelletjes naar het oppervlak zweefden. Bryan zwom moeizaam want de stroom was erg sterk, maar wist haar uiteindelijk toch te bereiken. Hij sloeg haar hand om haar middel en zwom met haar naar boven.

Op geen enkele manier reageerde Sinbai op de aanwezigheid van verse lucht en dat veroorzaakte een paniekreactie bij Bryan. Snel zwom hij naar de kant met haar en legde haar op het droge. Zelf nam hij niet de tijd om op adem te komen. Sinbai reageerde helemaal niet. Bryan had dit nog nooit meegemaakt, maar omdat Shapeshifters van nature aquafobie schenen te hebben, was hij er wel voor opgeleid. In paniek opende hij Sinbai's mond, en kneep haar neus dicht. Hij sloot zijn gedachten af van wat er gebeurdde als ze hier niet op reageren zou, en gaf haar mond op mond. Vijf minuten lang gaf Sinbai geen enkel teken van leven. Net toen Bryan het ergste begon te vermoeden kokhalsde ze en zoog de lucht naar binnen. Glazen ogen staarden hem verbaasd aan. In een eerste vlaag van vreugde omhelsde hij haar stevig, maar toen besefte hij dat Sinbai hier helemaal niet van hield, en dat het ook niet het juiste moment was en dus liet hij haar maar los.

"Voor die sprong geef ik je een 2 op tien." zei hij droog en hij zette zich langs de kant om zelf op adem te komen terwijl Sinbai rechtop zat en grote happen lucht nam. Ze was een schoen verloren en haar kledij was drijfnat, maar ... ze leefde. Bryan deed zijn jack uit en gooide dat over haar schouders. Net op dat moment keken ze elkaar een seconde aan...

Het was wit. Niet gewoon wit zoals een katoenen stof, maar stralend wit. Alles was kalm en sereen, en ze keek neer op wat er gebeurde. Ze wilde helemaal niet terug naar de pijn, maar ze voelde dat ze teruggezogen werd. Het begon met een koude windvlaag die zich om haar lichaam heen leek te wikkelen, en daarna begon ze steeds meer te voelen. Ze sloot haar geestenoog en opende haar ogen weer als mens. Ze kokhalsde water en snakte naar lucht.

Het eerste wat ze zag was Bryans bezorgde gezicht. Hij leende haar zijn jack, wat ze dankbaar om haar schouders sloeg. Ze huiverde toen de kou tot haar lichaam door drong en probeerde nog iets dieper in het jack te kruipen. Bryan keek haar aan, en ze voelde iets in haar lichaam borrelen. Het liefst wilde ze naar voren leunen en wegkruipen in zijn armen, maar ze hield zich in. Haar emoties verstrakten en er biggelden tranen over haar wangen. Ze snikte niet, alleen die tranen die rolden.
Zowel van de schrik als van het verlangen naar iets wat ze niet kon krijgen. Ze keek naar haar voeten, één blote voet en een met haar schoen er nog aan. Ze voelde zich hopeloos alleen, hoewel Bryan toch naast haar zat. Ze wilde niet naar hem verlangen, maar de liefde was een wrede minnaar.

als iemand op zo'n manier bijna verdronk, dan liet dat hem zeker niet koud. Maar de vraag was, kon hij zover gaan bij de ijskoude Sinbai, die niets of niemand in haar buurt tolereerde om haar te helpen of te troosten. Het antwoord bood zichzelf aan. Sinbai rilde en huiverde. Haar kledij was drijfnat, en de volle maan was niet te vergelijken met de warmte van de zon. "Luister Sinbai," begon Bryan voorzichtig. Ik weet dat je niet van knuffels of enige vorm van vriendelijkheid houdt, maar je hebt het ijskoud, en ik stel voor dat ik je knuffel om op te warmen... Tenzij je doodvriezen wil, en dan heb ik een nat pak voor niets gekregen." Sinbai leek niet blij met het vooruitzicht hem te moeten knuffelen. "Kunnen we niet naar boven gaan?" Bryan was een beetje beledigd, was met hem knuffelen nu zo erg? "Kan je staan?" vroeg hij zachtjes. Sinbai zette zich af, trok een gezicht en ging meteen weer zitten. Ze greep naar de voet waaraan nog een schoen zat. Bryan ging nu dichter bij haar zitten. "Pijn dus..." Sinbai keek bang. Bryan besloot dat ze zeker geen lichaamswarmte wou delen. Hij trok zijn pull uit en trok die persoonlijk over haar schouders. Zijn borst was nu bloot maar hij kon er wel tegen. Hij zag Sinbai pulken aan haar schoen. "Zal ik helpen?" haar voet was opgezwollen en liet dus niet toe dat Sinbai haar schoen uittrok. Zonder op antwoord te wachten begon Bryan haar schoen zachtjes van de veters te ontdoen, en met een pijnkreet en een snelle haal haalde hij haar eraf. Haar voet zag eruit alsof een regenboog erop had gespuugd.

Voorzichtig tastte Bryan haar voet af. Dat vond Sinbai niet zo fijn. "Gebroken." constateerde Bryan. "Je gaat hem een tijdje niet meer kunnen gebruiken." Hij keek naar de scherpe rotsen waar ze op moesten klimmen als ze hun spullen wilden bereiken. "Ik kan best zelf gaan!" zei Sinbai. Dit was de druppel voor Bryan. "Oh, ja? Je kan er nog niet op steunen! Wil je die rotsen dan zelf beklimmen? Weet je, je bent een onverbeterlijk en ondankbaar kreng, en als je alleen aan je eigen ego denkt dan is het misschien beter dat je de roedel niet vervoegt met je stralende karakter, maar als je alleen wilzijn hou ik u niet tegen.

Het raakte haar pijnlijk dat hij zo tegen haar deed. Ze zweeg en keek naar haar gebroken voet. Hij had wel gelijk, maar ze wilde geen last voor hem zijn. Ze had niet het idee dat hij haar graag zou dragen, en al zou dat zo zijn, ze wilde het liever niet. Het was voor haar heel verwarrend hoe hij deed, en nog verwarrender hoe haar lichaam reageerde op hem. Ze zuchtte en keek op.
'Sorry, en nog bedankt dat je me uit de stroming hebt gevist,' mompelde ze. Het was wel gemeend, maar het kwam er een beetje moeilijk uit. Ze wilde niet toegeven dat ze een hopeloos gebroken enkel had en dat ze nu zwak was, maar nu kon het niet anders. Als Bryan haar hier achter zou laten zou ze doodgaan, of gevonden worden door dieren die haar maar al te graag levend zouden opeten.
'Je mag me... dragen,' zei Sinbai, met tegenzin. Er zat immers niets anders op. Als het gekneusd zou zijn zou ze nog wel de rotsen op geklommen zijn, maar dat zat er gewoon niet in.

  
Het was geen medelijden dat Bryan in zijn hart voelde. Het was iets helemaal anders, en plots besefte hij wat dat was. Hij was niet zo heel verschillend van Sinbai. Het feit dat die zich in zijn hersenen had gezet zou hem later helpen om Sinbai voor hem te winnen, maar dat kon hij nu niet weten. Nooit was er een gedachte bij hem geweest om Sinbai hier alleen achter te laten, maar hij moest eerst wat anders regelen. Sinbai had haar handen in een pijnlijke houding om haar voet heengeslagen. Bryan knielde bij haar neer. "Luister Sinbai, ik weet wat je allemaal hebt doorgemaakt voor de shapeshifters je nieuwe thuis werden, en ik weet dat dat de reden is waarom je je zo gedraagt, maar ik wil dat je weet dat ik dat begrijp, ook al wil je dat misschien niet geloven, en denk je dat je er helemaal alleen voor staat. Dat is niet zo, we willen je allemaal helpen, we zijn één groot gezin, en voor nu heb je mij om je te helpen, maar familie moet elkaar ook kunnen vertrouwen, en nu moet jij mij vertrouwen. Ik krijg je niet alleen naar boven, en jij kan het evenmin. Zullen we het samen proberen?" Sinbai gaf geen enkele kick. Ze had natte ogen maar waar Bryan werkelijk oog voor had was haar glimlach. Ondanks de pijn was ze in staat om te glimlachen, en het was niet de spottende glimlach die ze zo vaak bij haar hadden gezien, maar een tedere, warme glimlach die Bryan warm maakte vanbinnen. Hij moedigde hem aan en legde zijn handen op de hare...
 
"Nou, ik besef hoe pijnlijk het voor je is, maar ik wil boven geraken terwijl jij nog adrenaline in je lijf hebt, eenmaal boven kan ik je helpen, maar dan moet jij je pijn bestrijden en je been loslaten. Het zal de pijn niet minderen of wegnemen, en het zal je been ook niet genezen, en je hebt je armen nodig om mij vast te houden. Ik kan je niet vasthouden en klimmen…”
 

Sinbai

Ze knikte en krabbelde gehoorzaam overeind. Ze leunde veel op haar nog goede voet, hoewel dat ook behoorlijk pijn deed. Ze sloeg haar armen om Bryans nek heen en besefte opeens hoe gespierd hij wel was. Ze voelde zich nietig en klein naast de leider van de Shapeshifters, maar ze was zijn leerlinge! Ze zou zich verdomme verbijten en zich zo gedragen ook.
De tocht omhoog ging moeizaam. Sinbai's voeten kwamen vaak ergens tegenaan waardoor ze jammerde van de pijn, maar Bryan zette door en uiteindelijk kwamen ze samen boven. Sinbai's ogen wilden nog niet stoppen met tranen, maar ze kroop naar de uitgeputte Bryan toe, die lag te rusten van de klim, met zijn ogen gesloten. Ze pakte voorzichtig zijn hand en legde haar hoofd op zijn schouder.
'Dankjewel,' fluisterde ze.

<center>Bryan</center></font></div><hr>


Verbaasd maar gevleid voelde hij haar hoofd op zijn schouder. Hij opende zachtjes zijn ogen, en wreef zachtjes met zijn hand door haar lange rode haar. 'Als je ooit nog eens zo je leven probeert te verpesten, help ik je graag een handje. Alarmbellen in zijn hoofd rinkelen. Ze waren veel te intiem. De drang was echter veel te groot en de energie om bij haar vandaag te komen ontbrak. Langzaam bleef hij liggen en fluisterde zacht. 'We kunnen hier niet blijven liggen, we moeten ons kamp opzetten en jou voet moet verbonden worden. Sinbai kreunde speels. Bryan grinnikte. 'Ja, jij bent vast vermoeid. Verdrinken is niet makkelijk!' Zachtjes boog hij zich over haar en voor hij het wist wat hij gedaan had, had hij een klein zoentje op haar voorhoofd gezet...

Ze voelde haar hart bonzen. Het voelde allemaal heel verwarrend, maar vooral voelde ze een pijnlijk besef. Ze had dit niet moeten doen, en hij had dat ook niet moeten doen. Het feit was dat ze graag bij hem wilde zijn, maar dat niet kon. Ze kwam weer overeind en haalde een hand door haar rode haar.
'Sorry, mijn fout. Als we te intiem zijn... Ik heb een mentor nodig...' hakkelde ze.

(Flutsig :s Nothing more to say xD)

Bryan

'uiteraard...' hij keek haar aan. Er viel een stilte. Was het waar? Was hij wat gaan voelen voor Sinbai? Moeizaam werd de stilte langer en pijnlijker, en Bryan besloot dat hij nodig gebroken moet worden. 'Het is een lange dag geweest voor ons allebei. Het is normaal dat we dan denken gevoelens te hebben die we niet echt hebben.' Hij knikte haar toe en liep naar het bos. Hij besefte dat hij Sinbai moeilijk kon vragen om hout te gaan sprokkelen, nu haar voet in die conditie was. Het duurde niet lang voor hij genoeg hout gevonden had om de rest van de nacht een vuurtje te houden. Sinbai hielp hem met het opzetten van de tenten, en zette zich daarna aan weerzijden van het vuur, en aten van een hert dat Bryan op zijn tocht gevangen had. Bryans gedachten waren er echter niet bij vanavond...

Ze merkte de afwezigheid van haar mentor, maar ze wist niet hoe ze die moest verbreken. Ze hield zich stil, en probeerde haar voet zoveel als mogelijk te ontlasten, wat niet altijd lukte. Ze had het duidelijk gemaakt aan Bryan dat ze niet te intiem met hem wilde worden, maar dat had ze slechts uit rationeel denken besloten.
Ze had een mentor nodig om haar doel te bereiken.
Maar was dat ook wat haar hart wilde? Wilde ze eerst een krijger worden en daarna pas aan de liefde beginnen? Wat het dan al niet te laat? Ze had geen idee wat zich afspeelde in Bryans hoofd, maar het zou waarschijnlijk overeenkomen met wat haar nu bezighield. Toch stoorden de twee shapeshifters elkaar niet, en bleven in hun eigen wereldje met hun eigen gedachten.