[Training Ruby] Petrified or not?

Rhona
Takjes kraakten niet eens meer onder haar voeten. Ze besloten gewoon gelijk in haar voet te prikken als naalden. Om de vijf meter moest Rhona blijven staan om een scherp, versteend takje of blaadje uit haar voetzool te halen.
Tijdens die korte pauzes liet ze haar boog echter niet los, wat vrij knap was omdat ze zich dan helemaal moest dubbelvouwen. Waarschijnlijk kreeg ze weer op haar kop als ze terug kwam in het kamp van Yern, maar dat maakte haar niet uit. De mannen moesten eten hebben, en aan de kant van de Shapeshifters wilde ze zich nog niet wagen. Want de grens van de elfen werd al lang niet meer geweldig bewaakt, dankzij het Versteende woud. Ze kon prima aan de grens jagen voor de mannen.

Langzaam werd de versteende grond onder haar voeten zachter, tot ze alleen maar versteende keien tegenkwam, en geen versteende bomen meer zag. Ze ademde de frisse geur van het elfenwoud in, en wilde bijna haar boog laten zakken. Dit was haar thuis, en het deed haar pijn om het zo weinig te kunnen zien de laatste tijd. Alleen met die korte uitstapjes om te jagen, die voor haar veel te kort waren. Ze spitste haar oren om dierengeluiden te horen, maar het enige wat ze hoorde was het kabbelen van een beekje. Misschien zouden daar dieren komen drinken, dus ze liep richting het geluid. Toen ze bijna het beekje kon zien, bleef ze opeens staan. Ze hoorde iets wat hier niet thuishoorde. In plaats van gelijk in de bosjes te duiken, bewoog ze alleen haar ogen om te zien wat er was. Haar oren vingen het geluid van staal op staal op, en ze spande haar boog naar het geluid. Rustig bleef ze wachten, tot ze eindelijk zag wie er aan kwam, en wie er zo verrekte dom was om zijn zwaard nu pas te trekken...

Ruby Madelona
Ze was nieuw in het nieuwe regime en dit zou haar eerste wacht horen te zijn. Patrouilleren aan de rand van het versteende woud. Ruby mocht dan wel jong en onervaren zijn in het houden van de wacht, ze was een goede zwaardvechter en kon ook aardig overweg met pijl en boog. Langzaam voelde ze het gras kietelen onder haar blote voeten. Ze wisten allemaal dat er iets helemaal fout was in het versteende woud. Er verdween de laatste tijd veel voedsel. Dat was verdacht, en dus deed ze er beter aan om waakzaam te zijn.

Geritsel. Meteen trok Ruby haar zwaard uit de schede. Het maakte meer lawaai dan zou mogen, en ze besefte dat ze een beginnersfout had gemaakt door haar zwaard nu pas uit de schede te trekken. Ze voelde de scherpe punt van een pijl op haar gericht. Het meisje dat de pijl en boog hanteerde was jong en uitgemergeld. Haar gelaat had een ongezonde kleur, alsof ze ernstig ziek was. "Maak jezelf bekend, indringer!" Ruby's toon was fel en hard toen ze deze vraag stelde...

Rhona
Het meisje dat ze tegenover zich zag staan was beduidend jonger dan Rhona. Ook nog onervaren, maar dat was haar niet kwalijk te nemen. Waarschijnlijk was ze in haar eentje in de patrouille geplaatst, maar het risico dat ze onaangenaam verrast zou worden wilde Rhona niet nemen. Ze richtte de pijl en schoot.
Meteen toen de pijl de boog had verlaten pakte ze een nieuwe en legde die binnen de seconde op de boog, zodat ze niet ongewapend was. De pijl die ze had afgeschoten stak nu uit de dij van het meisje. Waarschijnlijk diep, maar niet levensbedreigend. Het maakte haar alleen onschadelijk. Ze liep een paar stappen dichterbij, uit de baan van het zwaard van het meisje, maar dichtbij genoeg om haar te zien.
'Onder welk regime val je?' vroeg Rhona scherp. Het kwam aan de ene kant wel goed uit dat het meisje haar niet kende, maar ze voelde zich gekwetst. Het was veel praktischer dat de legioenen niet wisten waar de prinses zich ophield, noch hoe ze eruit zag, noch hoe ziek ze eigenlijk was. Toch voelde het als ontkenning dat ze eigenlijk bestond.
Kon ze na dit lange avontuur nog wel terugkomen en de troon opeisen?
Ze kon zich er nu niet al te druk om maken, maar het speelde toch door haar hoofd. Als ze terug zou komen bij het kamp zou ze het Yern vertellen. Het meisje zweeg echter als de graven op het land van de Vampiers.
'Gooi je zwaard weg en zeg het me!'  blafte Rhona, en ze kuchte. Ze hield haar boog echter gespannen, met de punt van de pijl gericht op het meisje. Niet op haar dij, maar op haar hals. Één ongewenste beweging en ze zou eraan gaan, zonder twijfels. Rhona doodde niet graag haar eigen soort, maar dit was voor haar eigen bestwil.