[Training Sinbai] A new Adventure

Hij keek toe hoe ze zichzelf weer vond en zichzelf weer onder controle kreeg. Prima, het was een goed signaal dat ze enige controle over haar woedeaanvallen scheen te hebben. Bryan knikte tevreden en beantwoorde haar glimlach. "Ik heb voor je training iets ruw gekozen, je bent per slot van rekening mijn ruwe diamant, is het niet?" Hij kon het niet laten even te grinniken. "We gaan kamperen in de wildernis. Je krijgt maar een half uur om te pakken. Je mag zoveel meenemen als je wil, maar je draagt je rugzak zelf. Als je niet binnen het half uur aan de rand van het bos staat, dan gaat je training niet door. En dan zullen er consequenties zijn. We keren natuurlijk niet terug als je iets vergeten zou zijn, dat spreekt voor zich. Ik verwacht je binnen een half uur. Je tijd gaat nu in. En zonder haar nog een blik te geven liep hij de tent uit, rechtstreeks naar de rand van het bos.

Bryan lachte niet toen hij de rilling over haar schouders zag lopen. Hij had niets anders verwacht. Het was normaal dat ze bang was. Toen hoorde hij haar vraag. Hij lachte zachtjes, maar niet spottend. "De meeste andere shapeshifters gaan op reis naar gevaarlijke gebieden, die eigenlijk onder ons heerschap liggen. Ze denken dan dat ze gevaar lopen maar in feite is alles opgezet spel. Allemaal door de mentor opgezet zodat hij ze kan opleiden en testen zonder dat ze ook maar een seconde in echt gevaar verkeren. Dat is de grootste onzin die ik ooit heb gehoord. Je wordt geen goede schapeshifter in een veilige omgeving. Je moet leren je angsten te controleren en te overleven in de moeilijkste omstandigheden, dat is wat een shapeshifter is. Een overlever. Dat is wat jij bent. Het zit in je. Het zit in je botten, je hart en je ziel. Jij kan hier trainen en overleven, en je kan hier sterker worden dan iedereen. Sterker dan mij. Dat is waarom je hier bent, om sterker te worden, en je angsten onder ogen te komen. Dit bos leert ons onze zuiverste ik kennen. Dat is wat ik met deze training wil bereiken."

Er viel een stilte, waarin Bryan zijn leerlinge de tijd gaf om te verwerken en na te denken over wat hij had gezegd. Zo liepen ze een tijdje zwijgend door de duisternis. Bryan had al lang door dat Sinbai vermoeid werd. Ze liep trager en struikelde twee keer bijna over een loshangende wortel. Hij had kunnen stoppen, maar dat deed hij niet. Training ging erom dat je je grensde verlegde, niet dat je aan je grens stopte. Uiteindelijk keek hij toe hoe Sinbai haar laatste krachten verzamelde en verder strompelde. Bryan hield halt. "Hier zetten we ons kamp op voor vannacht." Hij had een mooie open plek gekozen die de perfecte rust zou geven aan de doodvermoeide Sinbai.

Hoewel hij wist dat ze opgelucht was, kon hij er bij haar uiterlijk niets van merken. Ze liet zich vallen op de grond en strekte zich lang uit. Bryan vond het grappig om naar te kijken en liet zich naast haar vallen. Hij deed zijn schoenen uit. "Doe jij dat ook maar." adviseerde hij haar. "Je voeten staan vol met blaren met pus, als je ze niet uitknijpt gaat het ontsteken." Er klonk een vreemde ondertoon in zijn stem. Een zachte, gevoelige stem die hij al jaren niet meer had gebruikt, en haast vergeten was dat hij zo nog spreken kon...